Op weg naar de supermarkt

Wij wonen meer dan dertien jaar in de Afrikaanderwijk en zien Rotterdam een beetje uit de hand lopen, door alle veranderingen die de gemeente maakt. Weinig goede dingen veranderen, er worden bijvoorbeeld speeltuinen voor de kinderen aangelegd maar voor volwassenen in de wijk wordt er weinig tot niets georganiseerd. Eerst was er een pingpongtafel in het gebouw langs het Afrikaanderplein, maar die is nu ook weggehaald. Dit leidt ertoe dat ze op de straat gaan staan.

Doordat er meer nieuwe koopwoningen dan huurwoningen worden gebouwd voelen wij ons steeds meer in een hoekje gedreven, waardoor we uiteindelijk weg zullen gaan.

De mensen die in de nieuwe huizen komen wonen die zwemmen in het geld. Er komt een moment dat alleen de rijkere mensen hier nog zullen leven. Erg treurig dat de huizen worden platgegooid, het ergste is dat de mensen hier 30/ 40 jaar hebben gewoond, geen herinnering meer hebben, ze niks meer hebben.

Het karakter is helemaal uit de stad. Hij moet zijn huis verlaten maar wilt dat niet. De gemeente zegt dat het huis gerenoveerd moet worden. Voor hem is het zijn vertrouwde plek dat nog in goede staat is. Hij moet toch weg en heeft drie maanden de tijd om iets anders te vinden. Hij vindt dat sneu.

Vroeger was de wijk super leuk en heb ik een gezellige jeugd hier gehad. Ik ben ervan overtuigd dat de wijk zijn gezelligheid is kwijtgeraakt door alle nieuwe koopwoningen die gebouwd worden. Iedereen gaat naar Spijkenisse of naar Capelle aan de IJssel omdat daar de huizen wel nog betaalbaar zijn. Het voelt als 'opgerot staat netjes'. Ik werk en heb een normaal inkomen maar ik ken veel mensen die het met minder moeten doen. Met de bewoners van de koopwoningen voel ik een scheiding, ik merk het al aan de kleine dingen. Bijvoorbeeld wanneer diegene rijdt in een dikke Mercedes en ik in mijn oude wrak, dat het verschil dan snel gemeten zal worden.

Ik wil graag contact met de nieuwe bewoners, een mens is een mens en zijn of haar inkomen zegt niets. Mensen hebben elkaar nodig.

Alles gaat omhoog: de huur, de koopbedrag maar wat niet omhoog gaat is de salaris. Ieder jaar gaat de huur omhoog in de wijk waar ik woon, met een klein percentage maar alsnog. Niemand staat op tegen dit soort dingen. Ik zou een balans willen zien van een mix van inkomstenklassen. Het feit dat we een multiculturele samenleving hebben zie ik niet terug.

Ik vind dat de gemeente veel te objectief werkt en zich niet inleeft in de bewoners in de wijken.